هنوز نمی دونم که می خوام با این وبلاگ چه کار کنم؟ می خوام وسیله ی ارتباطیم با آشناها باشه یا گوشه ی دنجم؟
گاهی اینقدر دلم می گیره که نمی دونم خوبه یه جایی که هیچ کس نمی خونه بنویسم یا خوبه گوشی را بردارم و زنگ بزنم به یکیتون. بعد چی؟ من از این ور دنیا زنگ بزنم گریه و زاری؟ یعنی چی اون وقت؟
اینه که نتیجه میشه یه وبلاگ مخفی، یه پست منتشر نشده و یه دلتنگی تقسیم نشده.

کاش من یه موش کور می شدم بعضی وقتها. یه سوراخ می ساختم واسه ی خودم یه جایی زیر زمین، یه گوشه ی دنج و مخفی و
می خوابیدم...

1- می دونین چرا زبان فرانسوی به گوش ما خوش آواست؟ چرا به نظرمون آهنگین میاد؟ برای اینکه به گوش یه آدم نا آشنا فارسی و فرانسه آهنگی مشابه دارند!

جالبه که به محض گرم شدن هوا آدم سرما را فراموش می کنه. شاید هم این فراموشیه که به انسان اجازه میده به زندگی ادامه بده و برای تازه ازراه رسیده ها جا باز کنه و جدید ها عادت کنه.

هیچ صیادی در جوی حقیری که به مردابی می ریزد مرواریدی صید نخواهد کرد

امروز این را توی یه وبلاگ دیدم و کلی حالم خوب شد. یاد روزهایی افتادم که تمام کتاب دفترهام پر شعر بود. کمبود شعر پیدا کرده ام.، کمبود حرفهای خوب! دلم یکم معنویت می خواد.

و اما! امروز روز امتحان بزرگ بود. فکر کنم که خوب نوشتم. از تلاشم راضیم واین احساس جدیدیه. احساسی که سالها نداشتم و کمبودش را حس می کردم. بعد از امتحان حالم عجیب بود، این که روز امتحان بزرگ و من امتحان بدم و حالم خوب باشه بعدش مثل یک رویا بود و حالا رویا محقق شده بود. حس جالبیه.

امتحان زده

وقت کمی تا امتحان مونده. الان جمعه عصره و من ازتصور حجم کارهای باقیمانده سرم گیج میره. دیروز رسما کم آورده بودم. دیگه نمی کشیدم. امروز بهترم اما سرعت پیشرفتم سرعت مورچه است و هر چه به امتحان نزدیک تر میشیم کندتر میشم
ماشین بیچاره شده کتابخونه ی متحرک من! از بس چیز میز! توش چپوندم. دیگه حتی کیفم را با خودم تو خونه نمی آورم بس که وسایلم زیاده. جرثقیل ارزون سراغ ندارین؟
کم و بیش از تلاشم راضیم. دیگه امید به خدا :)